@ คลับบีทีเอส
เสียงท่อดังทุ่มต่ำๆของรถปอร์เช่911สีดำคันหรูป้ายแดงขับมาด้วยความเร็วและจอดเข้าที่ใต้หลังคาโดมสูงหน้าคลับชื่อดัง
เครื่องยนต์ถูกดับลงก่อนที่เจ้าของรถจะเปิดประตูออกมา
รองเท้าคอนเวิร์สสีแดงเหยียบลงบนพื้นปูนลายหินกระด้างตามด้วยร่างสูงที่ออกมาจากตัวรถ
โครงหน้าเรียวได้รูปเข้ากับกระจมูกสันโด่ง
ดวงตาคมกริบกวาดมองซ้ายขวาเพื่อเป็นการบ่งบอกให้พนักงานที่ยืนอยู่ด้านข้างเอารถไปเก็บก่อนจะโยนกุญแจให้แล้วเดินขึ้นบันไดไปโดยไม่สนว่าพนักงานชายคนนั้นจะรับกุญแจทันหรือเปล่า
เพียงแค่พนักงานต้อนรับเปิดประตูคลับออกกว้าง
เสียงเพลงที่ดังกระหึ่มทุ้มต่ำๆก็เล็ดลอดออกมาเหมือนกำลังเข้าไปสู่อีกโลกหนึ่งของชีวิต
ร่างสูงในลุคสบายๆด้วยเสื้อยืดสีขาวสะอาดพร้อมกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้มเดินเข้าไปด้านในช้าๆเพราะจำนวนคนที่มากเกินไป
เพียงแค่เขาเดินผ่านก็ทำให้ทุกสายตาของสาวๆมองกันเป็นแถวบ้างก็ซุบซิบกันบ้างก็แสดงท่าทางดี๊ด๊าตามนิสัยของแต่ละบุคคล
แต่ดูเหมือนเจ้าของร่างสูงจะไม่สนใจเลยสักนิดขนาดหญิงนุ่งสั้นชุดแดงเดินมาเต้นยั่วพร้อมแก้มไวน์เขายังทำเพียงปรายสายตามองลงต่ำเหมือนย่ำยีว่าทำตัวไร้ความเป็นผู้หญิงแล้วเดินต่อไปทิ้งไว้ให้หญิงสาวคนนั้นได้แต่อ้าปากค้างเพราะการกระทำของเขา
ร่างสูงเดินผ่านผู้คนมาจนถึงห้อง
VIP
ราคาแพงที่เขาจองไว้ตั้งแต่ยังไม่ขับรถมา โซฟาสีแดงกำมะหยีแนววงกลมไม่มีแม้แต่สาวบริการเลยสักคนที่จะมานั่งรอเป็นเพราะเจ้าตัวบอกกับผู้บริหารคลับแล้วว่าไม่ต้องการใครเพราะขอความเป็นส่วนตัวมากๆ
ความจริงแล้ว
‘คิมแทฮยอง’ ไม่ใช่คนที่จะมาดขรึมอย่างเช่นวันนี้หรอก
แต่ที่เขาดูหน้านิ่งกว่าปกติเป็นเพราะเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่เพิ่งประสบพบเจอมา…
เขาตั้งใจซื้อช่อดอกไม้พร้อมตุ๊กตาหมีตัวใหญ่สีขาวเพื่อจะไปเซอร์ไพรส์วันเกิดแฟนถึงที่บ้าน
แต่พอเดินเข้าไปดันเห็นว่าเธอมีคนอื่นและกำลังจับจูบลูบคลำกันอย่างนัวเนีย
ดอกไม้และตุ๊กตาหมีในมือล่วงลงพื้นเพราะร่างกายมันอ่อนแรงกะทันหัน
หัวใจแตกสลายเมื่อเห็นคนที่เขารักมากที่สุดนอกใจและทำแบบนี้
ฝ่ามือหนากำหมัดแน่นจนปลายนิ้วขึ้นเลือดสีแดงเพราะแรงบีบของตัวเอง
แทฮยองไม่เคยโกรธใครเลยสักครั้งเพราะตัวเองเป็นคนร่าเริง
รอยยิ้มที่มาพร้อมสิ่งของสองอย่างในมือหายไปเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
เขาได้แต่บอกตัวเองว่าใจเย็นๆแต่เหมือนสมองมันคิดคนละอย่างจนนำพาร่างสูงตรงไปหาไอผู้ชายคนนั้นแล้วกระชากคอเสื้อมันให้หันมาก่อนจะปล่อยหมัดหนักลงไปบนแก้มเต็มๆ
ผลั๊ก!
“หยุดนะวี ทำบ้าอะไร!!?” แทนที่เธอจะเข้ามาหาแทฮยองแล้วขอโทษกับสิ่งที่ทำแต่เธอกลับผลักร่างสูงให้ออกห่างจากผู้ชายคนใหม่ของเธออย่างแรงแล้วนั่งลงไปดูอาการก่อนจะเงยหน้าขึ้นตวาดใส่แทฮยองเสียงดัง
“เธอทำกับฉันแบบนี้ได้ไง?” เสียงใหญ่ทุ้มเอ่ยถามอย่างฝืนๆเพราะร่างกายของเขาตอนนี้มันร้อนไปหมดพร้อมที่จะฆ่าคนได้อยู่แล้ว
“นายนั่นแหละทำบ้าอะไร ทำไมต้องทำร้ายกันด้ว...”
“เธอทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง!!!!” แทฮยองสวนกลับเสียงดังจนเธอสะดุ้งเพราะไม่เคยถูกวีตะคอกใส่เลยสักครั้งมีแต่ออดอ้อนและเสียงหัวเราะของเขาต่างจากตอนนี้...เขาไม่ใช่คิมแทฮยองคนเดิมอีกต่อไปแล้ว
“ก็นายมันน่าเบื่ออ่ะ” ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้ยินประโยคนี้จากปากของคนที่ตัวเองรัก
มันเจ็บมากกว่าเอามีดมาแทงให้ตายสะอีก
“ที่เธอไม่เคยแสดงอาการว่าเบื่อฉันเพราะมีวิธีระบายอย่างอื่นสินะ”
“ถ้าใช่แล้วจะทำไม?”
“เธอ...”
“เลิกกันเหอะ!”
ก๊อกๆ ก๊อก
ตั้งแต่เข้ามานั่งในห้องแทฮยองเอาแต่นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อ
1 ชั่วโมงที่แล้ว และจู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูมาจากด้านนอกทำให้เขาหลุดออกมาจากความคิดบ้าๆนั่น
“ฉันเอาไวน์มาเสิร์ฟค่ะ” สาวร่างเล็กเดินเข้ามาในห้องแล้วค่อยๆวางไวน์ขวดสีเขียวเข้มตามด้วยแก้วใบใสอย่างเบามือ
“ออกไป”
“คะ?”
“บอกให้ออกไป!” เสียงทุ้มเริ่มหนักแน่นขึ้นเมื่อเห็นว่าคุณคงจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาบอก
“แต่ฉันต้องรินไวน์...”
“ก็บอกว่าให้ออกไป!!!!”
เพล๊ง!!
เมื่อหมดความอดทนแทฮยองก็ใช้มือปัดขวดไวน์อย่างแรงจนตกลงพื้น
คุณสะดุ้งตกใจยกมือขึ้นปิดปากและได้แต่ถามตัวเองในใจว่าทำอะไรผิด?
“นี่คุณ!
ไม่พอใจบอกฉันดีๆก็ได้นะคะ”
“อย่าบังคับให้ฉันต้องเอาเศษแก้วนั่นกรีดหน้าเธอ”
สายตาคมที่นั่งมองพื้นอยู่นานแล้วตั้งแต่เข้ามาเพราะอยากจะคิดอะไรไปเรื่อยๆจนตอนนี้ก็ยังไม่เงยหน้ามองคุณเลยทั้งๆที่เข้ามาทำให้เขาอารมณ์เสียขนาดนี้
แทฮยองกดเสียงให้ต่ำลงพร้อมสายตาดุดันเพราะตอนนี้เขายังเสียใจไม่หายกับรักบัดซบที่เพิ่งเจอมา
“ฉันไม่กลัวหรอกค่ะ”
“...”
แต่เป็นเพราะคำตอบสั้นๆของคุณทำให้สายตาคมเหลือบขึ้นมองอย่างหยาบกระด้าง
ภายในใจของเขาตอนนี้ร้อนลุ่มไปหมดแทบจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้แล้ว
เขากำลังเสียใจอยู่แต่ยิ่งคุณมายั่วโมโหแบบนี้เกิดแทฮยองทำอะไรบ้าๆขึ้นมาก็จะไปโทษไม่ได้นะ
“ถ้าคุณคิดจะฆ่าฉันจริงๆ
คุณคงทำไปตั้งแต่ปัดขวดไวน์แล้วล่ะ” ก็จริงอย่างที่คุณพูด
ถ้าเขาจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ก็คงหยิบเศษแก้วขึ้นมาแทงคุณไปนานแล้ว
“คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้าปากดีกับฉัน”
ในใจคุณรู้ดีว่าเขาเป็นใคร แต่อีกคนคงไม่คิดที่จะจำมันหรอก
“ฉันจะไปเอาไวน์ขวดใหม่มาให้นะคะ
กรุณารอสักครู่...”
“ไม่ต้องเสนอหน้าเข้ามาอีก! ฉันไม่ต้องการเห็นพวกผู้หญิง”
คุณหันหลังกำลังจะเดินไปทางประตูแต่เท้าก็ต้องหยุดชะงักเพราะคำพูดของคนด้านหลัง
แทฮยองกลายเป็นคนเกลียดผู้หญิงไปสะแล้วเพราะบาดแผลที่คนรักกรีดมันเอาไว้
ส่วนคุณไม่ตอบอะไรก็เดินออกไปจากห้องทันทีทิ้งไว้ให้แทฮยองได้แต่นั่งจมปักอยู่กับรักครั้งเก่าคนเดียวเช่นเดิม
10 นาทีผ่านไป...
ก๊อกๆ ก๊อก
“เอาไวน์มาเสิร์ฟค่ะ” เป็นคุณอีกครั้งที่เดินเข้ามาในห้องโดยไม่รอฟังคำอนุญาตจากคนในห้องเลยว่าอยากให้เข้าไปหรือเปล่า
พอคุณเดินมาจนหยุดอยู่ที่โต๊ะตรงหน้าก็วางเครื่องดื่มแล้วจัดการรินไวน์ใส่แก้วให้เจ้าของร่างสูงที่นั่งกำหมัดแน่นจิกสายตามองคุณที่ขัดคำสั่ง
เขาบอกไปแล้วว่าอย่าเสนอหน้ามาให้เห็นแต่คุณก็ยังทำ
มันจึงกลายเป็นเรื่องกวนประสาทปั่นหัวในแทฮยองหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง
“คิดจะลองดีกับฉันเหรอหะ! เธอรู้มั้ยว่าตอนนี้ฉันโกรธจนจะฆ่าคนได้อยู่แล้ว!!”
ขณะที่คุณกำลังจะเอี้ยวตัวกลับมายืนตรงเหมือนเดิมก็ถูกร่างสูงฉุดลงไปที่เบาะโซฟาพร้อมบีบคออย่างแรงแล้วใช้เศษแก้วที่ตกอยู่ตามพื้นขึ้นมาจี้ที่แก้มเนียนของคุณ
“คุณ!! อ่ะแฮ่กๆ~” ฝ่ามือบางพยายามแกะฝ่ามืออีกฝ่ายออกเพราะเริ่มขาดอากาศหายใจ
“บอกว่าอย่าเสนอหน้ามาให้ฉันเห็นอีก แล้วเธอเข้ามาทำไม!! อยากตายนักรึไง!!?” ตอนนี้แทฮยองเป็นบ้าไปแล้ว
ดวงตาเหลือกโตแถมมืออีกข้างก็กำเศษแก้วจี้แก้มคุณไม่ห่าง ส่วนฝ่ามืออีกข้างที่หนาพอจะกำคอคุณได้มิด
“...” คุณไม่พูดอะไรต่อเพราะไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้จริงๆ
คุณอุตส่าห์ไว้ใจว่าเขาต้องมีสักเสี้ยววินาทีที่จำคุณได้...แต่ไม่เลย
“ฉันเพิ่งเลิกกับแฟนมา ฉันอยากอยู่คนเดียวแล้วเธอจะเข้ามาเสร่อทำไมนักหนา!! ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง!! เป็นบ้าเหรอ!!!?”
“นายนั่นแหละเป็นบ้าเหรอ!!? อ่ะแฮ่กๆ~ อยากฆ่าฉันนักใช่มั้ย? เอาสิ! เอาเลย ฆ่าฉันเลย!!”
คุณตะคอกเสียงสู้กลับอย่างไม่กลัว แต่สายตาหวานเผล่งมองคนตรงหน้าเป็นการสื่อสารว่า
‘นายจะไม่ทำร้ายฉันจริงๆใช่มั้ย?’ มันยิ่งทำให้แทฮยองเริ่มขมวดคิ้วเข้าหากัน
กลับกลายเป็นว่า...แทฮยองเหมือนจะรับรู้อะไรบางอย่างผ่านสายตาคู่สวยของคุณที่จ้องมองเขาโดยการพูดคำต่างๆอยู่ในใจ
เวลาผ่านไปสักพักจนตอนนี้ก็ยังไม่มีใครพูดอะไรเลยทั้งนั้นได้แต่สบตากัน
คุณก็พยายามสื่อสารกับเขาทางสายตาแต่อีกคนกลับขมวดคิ้วเพราะรู้สึกคุ้นเคยกับสายตาคู่นี้เหลือเกิน
“นายอยากฆ่าฉันจริงๆเหรอแทฮยอง” คุณพูดด้วยน้ำเสียงเชื่องช้าเบาๆมันยิ่งกระตุ้นความคิดของแทฮยองให้คิดหนักขึ้นกว่าเดิมว่าผู้หญิงตรงหน้ารู้จักชื่อของเขาได้อย่างไร?
“???”
“จำฉันไม่ได้จริงๆเหรอ?” ฝ่ามือที่บีบคอของคุณอยู่ก็ค่อยๆคลายให้อ่อนแรงลงเพราะจิตใจของแทฮยองตอนนี้สับสนไปหมดแล้วว่านี่มันเรื่องอะไรกัน?
“เธอเป็นใคร?” เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะต่อให้เขาคิดยังไงก็จำไม่ได้สักทีว่าคนหน้าคือคนที่เขารู้จัก
“เมื่อ 5 ปีก่อน...”
“0.0” แค่เสียงหวานเปล่งประโยคสั้นๆออกไปก็ทำให้สายตาคมเบิกกว้างขึ้นมาทันที
ทันใดนั้นภาพอดีตต่างๆก็ผลุดเข้ามาในหัวของแทฮยอง...
“ไม่เอาอ่ะวีนายอย่าไปนะ ฮึก! ฉันไม่อยากเลิกกับนาย
ฮืออๆ” ท่อนแขนอวบๆกอดรัดร่างสูงจากทางด้านหลังเป็นการรั้งไม่ให้เขาเดินจากไปแต่อีกฝ่ายกลับพยายามแกะแขนอวบๆให้ออกห่างจากตัวด้วยความเกลียดชัง
“เธอมันน่ารังเกลียด เอาแขนเน่าๆของเธอออกจากตัวฉันเดี๋ยวนี้นะ!!”
“ทำไมล่ะวี!? ตอนแรกนายบอกว่าฉันสวยไม่ใช่เหรอ?
ทำไมตอนนี้...”
“แต่ก่อนเธอไม่อ้วนเป็นหมูแบบนี้นิ!” แทฮยองใช้แรงที่มีแกะแขนอวบๆให้ออกไปจากตัว
ถ้าเป็นผู้หญิงปกติทั่วไปเจอแรงผู้ชายอย่างเขาก็หลุดออกง่ายๆแล้วแต่เป็นเพราะคุณอ้วนเกินไปจึงทำให้มีแรงเท่าๆกับเพศชายเลยล่ะ
“ฉันรักนายนะวี ฮึก!”
“แต่ฉันไม่ได้รักเธอ ปล่อยดิวะ!”
ตุบ!
“โอ๊ย!” สุดท้ายแทฮยองก็รวบรวมแรงทั้งหมดที่มีแกะแขนหนักๆของคุณออกแล้วผลักให้ล้มลงอย่างแรงจนพื้นห้องสะเทือนเพราะน้ำหนักที่ทิ้งลงมาเต็มๆ
“หน้าตาก็เป็นสิว ดำก็ดำแถมยังอ้วนแบบเนี่ยฉันไม่ลดตัวไปรักคนแบบเธอหรอก
ฉันเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้ดูแลตัวเองแต่เธอก็ปล่อยให้มันเน่าแบบเนี่ย!!
เป็นผู้หญิงแท้ๆยังไม่คิดจะรักสวยรักงามก็เชิญอยู่กับไขมันตันๆหน้าเน่าๆของเธอไปเถอะ!!”
แทฮยองไล่ยาวอย่างอดไม่ได้เพราะทนมานานแล้วกับผู้หญิงแบบคุณ
พูดจบเขาก็เดินออกไปแถมยังสะบัดเท้าอย่างแรงให้พ้นมือของคุณที่เกาะไว้เป็นการรั้ง
“อย่าทิ้งฉันไปนะวี กลับมาก่อนนน!!! วี!! ฮึก! ฮืออๆๆ วี!!!!!”
“นายรู้มั้ย..ว่านายทำให้ชีวิตฉันพังขนาดไหน…”
“...”
“นายทำให้ฉันขาดความมั่นใจ ไม่กล้าออกสังคมพบหน้ากับใครมา 5 ปี! แต่ฉันก็ฮึดสู้คิดว่าสักวันนายต้องกลับมาแน่ถ้าฉันสวย”
“...”
“ฉันลดน้ำหนักอย่างจริงจัง
พบแพทย์เรื่องสิวและสีผิวของฉัน..นายรู้มั้ยว่าฉันต้องทรมานขนาดไหนกับสิ่งที่นายเคยต่อว่าฉันมา!!!”
ดวงตาสวยเริ่มเอ่อคลอไปด้วยหยดน้ำใสๆ
เสียงหวานตะคอกใส่คนตรงหน้าไม่หยุดเพราะอยากระบายความรู้สึกนี้มาตั้งนานแล้ว
อยากให้คนที่คุณรักตรงหน้ารู้สักทีว่าตัวเองต้องทนแค่ไหนกับสิ่งที่เขาทำ
“…”
“แต่ฉันไม่เคยโกรธนายเลย...ฉันได้แต่ให้กำลังใจตัวเองแล้วพัฒนาทุกสิ่งทุกอย่างจนมีวันนี้...”
บรรยากาศภายในห้องเงียบสนิทยิ่งทำให้เสียงสนทนาดังอยู่ชัดเจน
สีหน้าของแทฮยองเริ่มเปลี่ยนจากมาดขรึมตอนแรกกลายมาเป็นเศร้าทันทีเพราะรู้สึกผิดที่ทำลายชีวิตคุณขนาดนี้
“ฉัน...”
“นายไม่เคยรู้หรอกแทฮยองว่าฉันเฝ้ารอนายมานานแค่ไหนทั้งๆที่นายกำลังรักกับผู้หญิงคนอื่น
ฮึก!”
“…”
“จนวันนี้ฉันได้เจอกับนาย...ฉันถึงหาช่วงเวลาของเราเพื่ออยู่ด้วยกันให้นานที่สุด”
สาเหตุที่คุณเข้ามาบริการแทฮยองเพราะขอผู้บริหารมาเนื่องจากตอนที่แทฮยองเดินเข้ามาในคลับคุณก็ทำงานอยู่แถวนั้นพอดีแล้วเห็นจึงตามไปจนรู้ว่าแทฮยองมาที่ห้อง
VIP คุณก็จัดการเตรียมเครื่องดื่มให้กับเขา
แม้แต่ตอนที่เดินเข้ามาในห้องคุณก็ใจสั่นแล้วเพราะดีใจที่สุดที่ได้เจอเขาอีกครั้งในรอบ
5 ปีแต่ไม่คิดว่าคนรักเก่าจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ ไม่คิดว่าแทฮยองจะฆ่าคุณได้จริงๆ
คุณคบกับแทฮยองมาแค่ 10 เดือนแต่กลับรู้นิสัยเขาทุกอย่างว่าเป็นคนยังไง คุณถึงเชื่อยังไงล่ะว่าแทฮยองไม่มีทางฆ่าคุณแน่ๆ
คุณรู้ว่าแทฮยองมีแฟนใหม่และไม่ได้เจอเขาอีกเลยจนมาวันนี้..วันที่พวกคุณทั้งสองได้กลับมาพบกันอีกครั้งแต่มันกลับเป็นเวลาช่วงเวลาที่แย่ที่สุด
คุณคิดเอาไว้ว่าถ้าแทฮยองเจอคุณอีกครั้งต้องอึ้งแน่ๆ แต่เขากลับจำคุณไม่ได้...
“ใช่เธอ...จริงๆเหรอ? 0.0!” ไม่มีคำตอบ
แต่คุณกลับฉุดต้นคอแทฮยองให้โน้มลงมาประกบริมฝีปากตัวเองพลางดูดเม้มเก็บเกี่ยวความคิดถึงที่โหยหามานานแสนนาน
ส่วนแทฮยองก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรตอบกลับด้วยแทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปากของคุณ
ฝ่ามือหนาลูบไรผมร่างเล็กขึ้นพลางลูบไล้แก้มเนียนเพื่อกระชับความรู้สึกนี้ให้มันดีขึ้น
เขาเสียใจจากแฟนมาก็จริงแต่คนตรงหน้าก็คือคนรักเก่าของเขาเหมือนกัน
มันคงไม่ผิดที่จะทำแบบนี้ถ้าทั้งสองต้องการมันจริงๆ
คำว่ารังเกลียดมันได้หายไปจากความคิดของแทฮยองหมดแล้ว
ในวันนี้...คุณทั้งสวยและน่ารักในสายตาของคิมแทฮยองที่สุด
คุณลบคำสมประหม่าของชายคนรักได้แล้วจริงๆ
และวันที่คุณรอคอยมานานแสนนานมันก็มาถึง..วันที่ได้พบกับเขาอีกครั้ง
แทฮยองเป็นผู้ชายที่มีดีกรีความเพลย์บอยอยู่ไม่น้อยที่จะจูบกับใครก็ได้ทั้งๆที่อกหักมาแล้ว
มันก็ดีเหมือนกันที่ได้ทำอะไรแบบนี้กับผู้หญิง *ที่เคยคบ เผื่อจะลืมรักเลวๆลงไปได้
บรรยากาศภายในห้องเงียบสนิทได้ยินเพียงเสียงริมฝีปากกระทบกันอย่างอ้อยอิ่ง
เชื่องช้า และละมุน
หยดน้ำใสๆที่เอ่อคลอเบ้าอยู่นานบนดวงตาคู่สายก็ไหลลงสู่แก้มเนียน
รสจูบค่อยๆช้าลงกว่าเดิมจนมันอ่อนล้า ฝ่ามือบางที่โอบกอดต้นคอร่างสูงก็ค่อยๆอ่อนแรงลง...จนมันตกลงเบาะโซฟา
ตุบ!
“???” เป็นเพราะร่างเล็กเงียบนิ่งไปทำให้แทฮยองหยุดการกระทำดังกล่าวแล้วเงยหน้ามองก็พบว่าร่างเล็กตรงหน้าหมดสติ
บริเวณจมูกเต็มไปด้วยเลือดแต่เขากลับไม่ได้กลิ่นมันเลยเพราะสนใจแต่กิจกรรมที่ทำอยู่
ฝ่ามือหนาสัมผัสเข้าที่เลือดสีสดด้วยความตกใจก่อนจะเลื่อนลงจับที่ไหล่บางแล้วเขย่าเพื่อเรียกสติคุณเบาๆ
“เธอ...”
“…”
“เธอเล่นบ้าอะไรน่ะฉันไม่ตลกนะ”
แทฮยองเริ่มเพิ่มน้ำหนักให้แรงกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าร่างเล็กไม่มีปฏิกิริยาจะตอบโต้อะไรกลับ
“ให้ตายสิ!
เธอ!!!” ฝ่ามือหนาเลื่อนไปจับที่แก้มเนียนพลางเขย่ามันอย่างแรง
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน? แทฮยองสับสนไปหมดแล้วว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกับคุณ
“…”
“ลืมตาสิ!!”
“…”
“ลืมตา!
ฉันบอกให้ลืมตา!!”
วินาทีนี้แทฮยองทำอะไรไม่ถูกแล้ว
ในใจมันเข้าข้างอย่างเดียวว่าคุณกำลังเป็นอันตราย
ใช่แล้วล่ะ!
ร่างเล็กตรงหน้าเขากำลังเผชิญอยู่กับสิ่งที่เรียกว่าอันตราย
แต่ถึงแทฮยองจะตะโกนเรียกร้องเสียงดังยังไง...ร่างเล็กก็ไม่มีทางตอบโต้อะไรอีกแล้ว
เมื่อ 5
ปีก่อนที่คุณลดน้ำหนักอย่างหักโหมร่างกายของคุณก็เริ่มอ่อนแอลงเหมือนกัน เป็นเพราะโรคที่ไม่มีทางรักษาให้หายได้เนื่องจากการลดน้ำหนักที่มากจนเกินไปทำให้เป็นผลเสียต่อร่างกาย
ยิ่งพยายามลดร่างกายของคุณก็ยิ่งแย่ลงตามกาลเวลา
ถึงคุณจะรู้ว่าตัวเองเป็นโรคแต่ก็ยังตั้งใจลดน้ำหนักต่อไปเพื่อพัฒนาตัวเองให้กลับมาสวยและพบเจอกับแทฮยองอีกครั้ง
นั่นคือสิ่งที่คุณตั้งเป้าไว้
และในวันนี้คุณก็ทำมันสำเร็จแล้ว
สิ่งที่คุณต้องการมาตลอด 5 ปี มันจบลงวันนี้...
มันดีแล้วล่ะที่สิ้นลมหายใจในอ้อมกอดของคนที่คุณรัก
อย่างน้อยๆทุกสิ่งที่พยายามมาทั้งหมดก็ประสบความสำเร็จใจแบบที่คุณต้องการแล้ว
